หนังสือ “กฎหมายอาญาอิสลาม” เล่มนี้ ได้กล่าวถึงความผิดอาญาในอิสลาม ซึ่งแบ่งออกเป็น 3 ส่วน ส่วนแรก : ได้แก่ความผิดกิศ้อศ ซึ่งเป็นความผิดฐานฆ่าคนตาย และฐานทำร้ายร่างกาย มีบทลงโทษถูกบัญญัติไว้ในอัลกุรอานและซุนนะฮฺอย่างชัดเจน แต่ผู้เสียหายสามารถให้อภัยแก่ผู้กระทำผิด อันจะส่งผลทำให้ผู้กระทำผิดไม่ต้องรับโทษ ส่วนที่สอง : เป็นความผิดหุดู๊ด ซึ่งมีบทลงโทษที่ถูกบัญญัติไว้ในอัลกุรอานและซุนนะฮฺ ไว้อย่างชัดเจน อันได้แก่ ซินา (ผิดประเวณี) ก็อซฟฺ (การกล่าวหาคนอื่นว่า กระทำผิดซินา) การลักทรัพย์ ฮิรอบะอฺ (การปล้นโดยใช้อาวุธ) การดื่มสิ่งมึนเมา และการพ้นจากศาสนา ซึ่งเป็นความผิดอาญาที่มีบทลงโทษที่ถูกบัญญัติเพื่อผลประโยชน์สาธารณะ จึงไม่มีการลดหย่อนหรือเพิ่ม อีกทั้งเป็นความผิดที่มีบทลงโทษที่ไม่อาจให้การอภัยโทษผู้เสียหายหรือประมุขของรัฐ ส่วนที่สาม : เป็นความผิดตะอฺซีร ซึ่งเป็นความผิดอาญาที่บทลงโทษมิได้ถูกบัญญัติไว้อย่างชัดเจนทั้งอัลกุรอานและซุนนะฮฺ ดังนั้น บทลงโทษของความผิดประเภทนี้จะอยู่ในดุลพินิจของฝ่านนิติบัญญัติหรือฝ่ายตุลา